Wskazując na trudność danej trasy zastosowałam oficjalną skalę szlaków turystycznych T1, T2 i T3 oraz czterostopniową skalę określającą kondycję: bardzo lekka, lekka, średnia i ciężka. Oznaczyłam je odpowiednio gwiazdkami.

T1: Są to szlaki turystyczne ogólnie dostępne i zazwyczaj przeznaczone dla osób o pewnej sprawności fizycznej. Zazwyczaj nie mają nawierzchni asfaltowej ani betonowej. Bardziej strome miejsca są zabezpieczone poręczami i mają stopnie. Szlaki te nie stawiają przed użytkownikami żadnych specjalnych wymagań. Oznakowanie ich jest żółte (tj. cały drogowskaz jest żółty łącznie z częścią wskazującą kierunek – szpic).

T2, T3: Są to górskie szlaki turystyczne, przeważnie strome, wąskie i częściowo odsłonięte. Szczególnie trudne do przejścia miejsca zabezpieczone są linami lub łańcuchami. Użytkownicy szlaków turystycznych w górach muszą być pewni, wolni od zawrotów głowy i w dobrej kondycji fizycznej oraz muszą być świadomi zagrożeń występujących w górach (obrywy skalne, niebezpieczeństwo poślizgu i upadku, zmiany pogody). Warunkiem są solidne buty i wyposażenie odpowiednie do pogody. Oznakowanie szlaków turystycznych jest żółte z biało-czerwono-białą końcówką.

T4-T6: Są to alpejskie szlaki turystyczne prowadzące częściowo przez tereny ośnieżone, przez lodowce lub piargi i przez skały z krótkimi odcinkami wspinaczki; częściowo bez ścieżek. Użytkownicy muszą być pewni siebie, wolni od zawrotów głowy i w bardzo dobrej kondycji fizycznej oraz muszą być bardzo dobrze zaznajomieni z zagrożeniami w górach. Oprócz standardowego wyposażenia, może być potrzebny sprzęt do nawigacji, lina, kask, czekan i raki. Oznakowanie szlaków jest niebieskie, z biało-niebiesko-białą końcówką.

Z kolei zimowe szlaki oznakowane są tylko w sezonie, drogowskazami w kolorze różowym. Dodatkowo wzdłuż krawędzi ścieżki znajdują się zazwyczaj różowe słupki.